2018-19 Stefan Glowacz Groenland

"Ik heb in de woestijn van water en ijs dimensies ervaren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. S Ochtends uit de tent stappen en niets anders zien dan een witte vlakte tot aan de horizon. Aan de vlieger hangen en de sneeuw onder mijn ski's voorbij zien suizen. S Avonds terug in de tent kruipen na tien uur in de storm en me veilig voelen. Ik zal deze momenten nooit vergeten. Voor mij vertegenwoordigen ze de ware rijkdom van het leven."

DE EXPEDITIE ZOU NAUWELIJKS MOGELIJK ZIJN GEWEEST ZONDER VLIEGERS

In de woestijnen van water en ijs heb ik dimensies ervaren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. S Ochtends uit de tent stappen en niets anders zien dan een witte vlakte tot aan de horizon. Aan de vlieger hangen en de sneeuw onder mijn ski's voorbij zien suizen. S Avonds terug in de tent kruipen na tien uur in de storm en me veilig voelen. Ik zal deze momenten nooit vergeten. Voor mij vertegenwoordigen ze de ware rijkdom van het leven.

EEN ENKELE AGONIE

De expeditie "Van kust tot kust" was een succes. Maar Stefan Glowacz kon het niet echt vieren. Er was nog een punt op zijn expeditielijst dat hij niet kon afvinken: de eerste beklimming van een grote wand in Groenland. De aanhoudende sneeuwval liet echter geen hoop om dit doel te bereiken.

ONTBREKEND STUKJE VAN DE PUZZEL

Het ontbrekende stukje dat Glowacz nog nodig had om de Groenlandse avonturenpuzzel tot een goed einde te brengen, zou in 2019 op zijn plaats vallen: de eerste beklimming van de 1.300 meter hoge noordwand van Grundtvigskirken (1.977 meter) aan de oostkust van Groenland. De expeditie begint weer begin juli in Starnberg. Deze keer reizen ze per trein naar Schotland en vandaar via IJsland terug naar Groenland op de "Santa Maria", het schip van de expeditie van vorig jaar. Het doel is om de ecologische voetafdruk van deze reis zo klein mogelijk te houden. Na enkele dagen vertraging kon het touwteam onder leiding van Stefan Glowacz, Philipp Hans, Markus Dorfleitner, Christian Schlesener en fotograaf Moritz Attenberger en de bemanning van het schip eind juli aanmeren in Groenland en op 1 augustus het basiskamp opzetten aan de voet van Grundtvigskirken.

GELUK IN TEGENSPOED

De volgende ochtend was het eindelijk zover. Vroeg in de ochtend baanden de klimmers zich een weg van het basiskamp naar het begin van de noordwand. Stefan Glowacz en Philipp Hans, die het jaar daarvoor al op expeditie waren geweest, beklommen als eersten de wand, terwijl de rest van het team aan de voet van de wand wachtte bij een gletsjermorene. Het plan was eenvoudig: verdeeld in twee teams zouden ze met tussenpozen van één tot twee dagen aan de wand werken. Maar dit plan ging niet door. Na ongeveer 50 meter, net toen Stefan twee bouten aan het boren was en er touw in vastmaakte, klonk er een luide scheur. "De jongens beneden op de gletsjer hoorden het ook en iedereen ging ervan uit dat het geluid van het gletsjerijs kwam," vertelt de atleet van het LOWA PRO-team over de hachelijke situatie. Maar toen het kort daarna weer kraakte, realiseerde Stefan zich: het was niet de gletsjer! "Ik ben volledig onbeschermd en zit stevig vast in het zekeringsstation. Er is geen richel in de buurt waar ik onderdoor zou kunnen vluchten in het geval van een rotsval. Het kraakt een derde keer, veel harder dan de vorige keer. Paniek stijgt in me op. Ik weet op dit moment dat er elk moment iets vreselijks kan gebeuren, het is alleen de vraag welke dimensie: een paar stenen of een hele steenlawine?" noteert de extreme klimmer in zijn dagboek. Het ergste moest nog komen. Ongeveer 100 meter boven hen brak een granieten plaat ter grootte van een tafel stilletjes uit de rots en vloog richting Stefan en Philipp, die 15 meter onder Stefan aan de wand hing. Het enige wat ze nu nog konden doen was zich zo hard mogelijk tegen de muur drukken en bidden. Ze hadden geluk! Ongeveer 50 meter boven hen versplinterde de steen op een rotsrichel: "De brokken suisden als projectielen naar links, rechts en achter ons naar beneden. Een steen raakte mijn rechterdij met een doffe plof, gevolgd door een scherpe pijn. Dan de volgende inslag op mijn rechteronderarm," documenteert Glowacz de rotsval. "Op dat moment voelde ik geen angst of paniek, ik was gewoon helemaal kalm. De schokken om me heen namen af en plotseling was er alleen nog maar stilte. Ik bleef op mijn positie en wachtte op de volgende brokken. De schok maakte me misselijk toen ik langzaam opstond. Ik was bang om Philipp te controleren, maar wonder boven wonder was hij alleen 'geschampt' op zijn dij," vertelt Stefan opgelucht. Met pijn en bloedende wonden zat er niets anders op dan zo snel mogelijk van de muur weg te komen. Op de morene vingen de wachtenden Stefan en Philipp op en verzorgden Stefans wonden. Sommigen keerden terug naar het basiskamp, terwijl Philipp en Christian het op twee andere plaatsen opnieuw probeerden. Tevergeefs! De poging de volgende dag was ook geen succes - de noordwand is te broos en daarom te onvoorspelbaar.

LIJDEN EN LACHEN - JONGENS HUILEN NIET

Het team besloot om over te schakelen naar de zuidgraat en de zuidwand te proberen. Zo gezegd, zo gedaan! We vertrokken op 6 augustus - Stefan was ook vastbesloten om mee te doen. Met pijnstillers en alleen met de hulp van zijn teamgenoten, die een deel van zijn bagage meenamen en hem bleven aanmoedigen en motiveren, was het mogelijk om er zelfs maar aan te denken. Ook al had Stefan Glowacz al vele tochten en expedities overleefd, deze ervaring op de muur had hem niet onberoerd gelaten. "Ik ben helemaal onzeker. Ik worstel met mezelf bij elke stap, elke trap en elke greep. Paniek blijft in me opkomen op bijzonder kwetsbare punten. Het is gewoon een fysieke en mentale marteling", beschrijft de LOWA PRO Team atleet zijn emotionele toestand. Laat in de avond bereikten ze de plek die ze hadden uitgekozen voor het bivak. Ze gingen de volgende ochtend verder en hoewel ze goede vooruitgang boekten, duurde het tot kort na middernacht voordat Stefan Glowacz en zijn teamcollega's Philipp Hans, Markus Dorfleitner, Christian Schlesener en fotograaf Moritz Attenberger na 16 uur de top bereikten.

Ze daalden af via dezelfde route die ze al hadden genomen. Ze hielden een korte pauze op hun bivakplaats en kwamen kort voor middernacht terug in het basiskamp. Ze hadden het gehaald. De Groenland-avonturenpuzzel was compleet. De naam van de tocht was snel beslist na een glas Schotse whisky: suffer and smile - boys don't cry!

"In het oosten wijst een bloedrode streep al op het opkomen van de zon, die eigenlijk nooit onder is gegaan. In het noorden glinsteren ontelbare enorme ijsbergen in het diffuse blauw van de niet-bestaande nacht. Er is helemaal geen wind en ik ben gewoon gelukkig en dankbaar op dit moment. Vooral de jongens, zonder hun inzet, aanmoediging en hulp had ik de top nooit gehaald!"