Vingertoppen en pedalen - Fietsen en wandelen in Zwitserland

Na een paar telefoontjes staat onze bestemming vast: Caro's thuisland, Zwitserland, met zijn vele legendarische rotswanden. In augustus 2020 stap ik uit de trein in Feldkirch (Oostenrijk) en kom net voor het onweer aan op het station in Sargans om op Caro te wachten.

Dankzij haar dreadlocks kan ik haar al van ver zien. We vallen elkaar in de armen en ik merk al snel hoe enthousiast Caro is. Ons eerste klimdoel is de Rätikon. Een zware en steile klim, bocht na bocht slingert zich over de bergweg omhoog. Het ritme van het trappen is langzaam maar gestaag. De hitte begint ons echt te irriteren. We moeten elkaar eraan herinneren om langzaam te fietsen, zodat we genoeg energie overhouden om later te klimmen. Onze fietskar weegt ongeveer 35-40 kg met al onze uitrusting, wat een aanzienlijke extra belasting is.

Onze eerste klimtocht begint 's ochtends. We betreden de Intifada bij het Schweizereck, dat eigenlijk droog is gebleven. Een unieke lengte direct aan het begin vraagt alles van ons. Het is moeilijk om precies op onze voeten te staan na de inspanning op de fiets. Helling na helling vechten we ons naar boven. We missen nog steeds het snelle ritme van een geoefend team. De zon komt in de muur en de laatste lengtes worden een gevecht tegen de hitte. S Avonds barbecueën we met vrienden en vieren we onze eerste route door een grote wand op deze 'expeditie'.

De reis gaat verder na een lange afdaling via Chur naar Disentis, grotendeels over het Rijnfietspad naar de bron van de rivier bij de Oberalppas. We hebben heel wat hoogtemeters en afstanden afgelegd als we aan onze volgende klimroute op de Teufelstalwand boven Andermatt beginnen.

Hier moeten we ons vastbinden in het graniet. Caro is in haar element en bewijst haar vaardigheden als crackklimmer. Op onze verdere reis hebben we een ongelukje, ons gas voor het fornuis raakt op. In eerste instantie mislukt elke poging om een open winkel te vinden in een lang weekend. Via Facebook vinden we een klimmer die ons helpt en twee patronen achterlaat op weg over de Sustenpas. De klimgemeenschap is gewoon geweldig, behulpzaam en ondersteunend waar mogelijk.

Dat is goed, want we realiseren ons al snel dat we drie keer zoveel voedsel nodig hebben dan bij normaal klimmen. Onze brandstof is voedsel en dat betekent dat we altijd moeten onthouden waar onderweg de dichtstbijzijnde winkel is. Efficiëntie wordt steeds belangrijker. We willen geen onnodige routes nemen, beperken ons al snel tot het hoognodige in onze bepakking en beseffen dat lichtheid ook snelheid betekent, vergelijkbaar met klimmen in alpine stijl.

De klim naar de Sustenpas is zwaar, het regent en we trappen eerbiedig hoger. Eenmaal op de pas (2224 meter) wisselen we snel onze natte en bezwete truien voor een goede jas. De afdaling is leuk totdat het weer begint te regenen en mijn achterrem niet meer werkt. Lichte paniek slaat toe. Ik moet hem bij de eerstvolgende gelegenheid laten repareren.

Op de camping in Gaumen nemen we onze eerste pauze na 10 dagen. We willen uitrusten en de Wendenstöcken beklimmen, die nog moeten drogen.

Een laatste beklimming brengt ons op de fiets naar de Wendenalp, waarna we uiteindelijk te voet verder gaan. Het is een warme zomerdag en de wanden zijn blootgesteld aan het zuiden. Er is geen wind en onze ambitieuze plannen worden al minder door de hitte tijdens de beklimming.

De Excalibur pilaar torent imposant voor ons uit. Maar tijdens een traverse naar de start verandert de vreugde al snel in een totale schok. We raken een enorme rotsval die plotseling uit de lucht lijkt te vallen. Stenen en hele rotsblokken raken ons en we kunnen niets anders doen dan proberen te schuilen onder onze rugzakken. We blijven achter met een sterke zwavelgeur en zwakke knieën. We hebben geluk, maar we worden niet zo snel weer enthousiast.