Een droom zoeken en vinden

Maar het was nog maar een eerste gedachte, een plan. Het moest eerst rijpen tot een idee en dat kostte tijd. Er waren zoveel verschillende factoren bij betrokken - inclusief zijn eigen ontwikkeling, zowel fysiek als mentaal. Maar wanneer is de geest klaar voor een gedurfde solotraverse over de Three Peaks? Simon kon het exacte moment aanwijzen! Na de succesvolle eerste solo-beklimming van de "Can you hear me" route op de Cima Scotoni, die Simon had opgedragen aan zijn beste vriend Gerry die was verongelukt, was het voor hem duidelijk: "Het klimmen langs deze grenslijn gaf mijn zelfvertrouwen zo'n boost dat ik me klaar voelde voor het soloproject op de toppen."

Op zaterdag 22 februari, na vier jaar, was de droom nu binnen handbereik. Simon vervoerde het zorgvuldig geselecteerde materiaal dat het beste bij hem paste naar de start. De voorspelde winden tot 80 km/u temperden Simons vertrouwen in de verder relatief milde weersvoorspelling. Om een beter overzicht te krijgen van de huidige omstandigheden en om de sterke noordwestenwind beter te kunnen inschatten, klom de LOWA-PRO teamatleet een paar meter de muur in. "Het klimmen ging me vrij gemakkelijk af en mijn buikgevoel gaf me verbazingwekkend positieve feedback. Nu besefte ik dat het moment was gekomen voor het soloproject," beschrijft de alpinist het begin.

Het eigenlijke startsein voor de solotocht werd de volgende ochtend gegeven. Met elke touwlengte die verstreek, werd Simons droom werkelijkheid: "Ik voelde me bijna als een muzikant die eindelijk het stuk dat hij uitgebreid had geoefend voor een groot publiek kon presenteren. Ik was echter niet in een grote concertzaal en ik klom ook niet voor een publiek. Helemaal alleen, vastgeklampt aan de indrukwekkende rand, genoot ik stiekem van de eenzaamheid en de bewegingsstroom die een automatisme leek te zijn geworden." De ervaren alpinist had de gevaren van alleen klimmen altijd in zijn achterhoofd. Fouten zijn altijd gevaarlijk bij het klimmen, maar alleen kunnen ze nog ernstigere gevolgen hebben. Toch bleef de ervaren alpinist onverstoorbaar en concentreerde hij zich op de vervulling van zijn droom. Ondanks de sterke noordwestenwind, die Simon van tevoren al wat hoofdpijn had bezorgd, ging het goed en vorderde de tocht sneller dan aanvankelijk gedacht. Hij bereikte het hoogste punt van de West Pinnacle bij daglicht. Om optimaal van de lichturen te profiteren, beklom hij de eerste meters van de Dülfer Verschneidung en bevestigde hij zijn klimtouw voor de volgende dag. Simon abseilde vervolgens terug naar de bivakplaats en installeerde zich voor de nacht - op dat moment besloot hij dat de tocht nu zou doorgaan met slechts één bivak in plaats van twee zoals oorspronkelijk gepland.

Op maandagochtend rond 7.00 uur beëindigde Simon zijn onrustige en winderige nachtrust en vertrok met een lichte bepakking vanaf de bivakplaats richting de Grosser Zinne. Hij bereikte de top om 9.20 uur in de zon en met een afnemende wind.

Vanaf hier kon hij de route zien die nog voor hem lag: de kloof tussen de Grosser Zinne en Kleiner Zinne, de top van de Kleiner Zinne, de scherpe graat naar Punta di Frida, de afdaling vanaf deze top via de Nervenschlucht kloof naar de Preußturm toren. Hij nam een eerste pauze aan de voet van de wand van de Kleine Zinne, wat nodig was vanwege de hoge snelheid.